326. Three mandala, triple flame- explained

Verse 326

தன்னுள்ளே தானறிந்து தன்னைப் பார்க்க

தனதான மண்டலங்கள் மூன்றினுள்ளே

கண்ணுள்ளே பொரிதனிலே தன்னைக் கண்டேன்

கருணைவர வெளிதனிலே தின்னக் கண்டேன்

விண்ணுள்ளே முச்சுடரைக் கண்டே அந்த

வேதாந்த முச்சுடரின் ஒளியைப் பார்க்கில்

எண்ணுள்ளே இருளதனில் நின்று பார்க்கில்

ஏகாந்த நிராமயமாம் அருள் தானாச்சே

Translation:

Knowing the self within oneself and seeing oneself so

Within the three mandala

I saw the self in the spark in the eye

With mercy occurring, I saw it eat in space

I saw the triple flame in the sky

When the light of that triple flame was perceived

While standing within me in the darkness

It became Ekantha niramaya arul (the singular self-supported grace).

Commentary:

The three mandala, agni, surya and Chandra mandala, represent the space or veLi.  Agatthiyar says that he says the self in the spark of the eye, which is the light of awareness.  The triple flames of surya, Chandra and agni were seen in the space.  He saw the awareness consuming the concept of space or space merged with light.  Then the light from the triple flame was perceived while remaining in the darkness, the original state which is untainted by light, awareness.  Then Agatthiyar says that he realized it to be ekantha niramaya arul or grace which is singular and unsupported by anything.  Support is not a physical entity that holds another.  Support is the basis on which something exists.  For example, a thought has a support, a space where it exists.  Thus thought is supported by space.  To remain self supported or unsupported means there is no space component at all.  As a previous verse mentioned there was darkness from which emerged arul or grace.  From this emerged light or awareness which led to the emergence of space.  Thus, Agatthiyar is saying that he perceived the state beyond awareness, he saw the state of grace. We should remember that this state is one step below the supreme state of darkness or iruL.

மூன்று மண்டலங்கள் என்பவை அக்னி மண்டலம், சூரிய மண்டலம் மற்றும் சந்திர மண்டலம்.  இவை வெளியைக் குறிக்கின்றன.  இந்த மூன்று மண்டலங்களையும் கண்ணின் பொறியில் பார்த்தேன் என்கிறார் அகத்தியர்.  கண்ணின் பொறி என்பது அறிவு என்று முன்னமே பார்த்தோம். அதாவது ஒளி அளவுக்குட்பட்ட வெளியைத் தின்னக் கண்டேன் என்கிறார் அவர்.  அதன் பிறகு மூன்று சுடர்களை விண்ணில் பார்த்தேன் என்கிறார் அவர்.  விண் என்பது பரவெளி.  முச்சுடர்கள் அக்னி, சூரியன், சந்திரன்.  இவ்வாறு இவை இப்போது அறிவு என்பதைக் குறிக்கின்றன.  இந்த அறிவு பரவெளியில் உள்ளது.  இவற்றை அவர் இருள் என்னும் நிலையிலிருந்து அதாவது தனது உண்மையான நிலையிலிருந்து அறிவின் பாதிப்பு இல்லாத நிலையிலிருந்து பார்த்தேன் என்கிறார்.  அப்போது அவை மூன்றும் ஏகாந்த நிராமய அருளாகத் தெரிந்தன என்கிறார் அவர்.  நிராமயம் என்றால் ஒன்றால் தாங்கப்படாமல் இருப்பது.  தாங்குவது என்றால் அது ஒரு இடத்தைப் பெற்றிருப்பது. நமக்கு எதிரே ஒரு நாற்காலி இருக்கிறது என்றால் அதை அங்குள்ள ஆகாய தத்துவம், வெளி தாங்குகிறது.  அதனால் ஒன்றாலும் தாங்கப்படாமல் இருப்பது என்றால் வெளி என்ற தத்துவம் நீங்கிய நிலையைக் குறிக்கிறது.  இந்த நிலை அருள் நிலை.  முந்தைய பாடல்களில் அகத்தியர் முதலில் இருள் இருந்தது.  அதில் அருள் தோன்றி ஒளியைத் தோன்றச் செய்தது.  அந்த ஒளியிலிருந்து வெளி தோன்றியது என்று கூறினார். இவ்வாறு அருள் நிலை என்பது அறிவைக் கடந்த நிலை ஆனால் அது இருள் நிலை அல்ல.  அதற்கு ஒரு படி கீழ்நிலையாக உள்ளது.