321. Relationship between darkness, grace, light and creation

Verse 321

மேவுகின்ற ஆதியந்த மூர்த்திக்கு முன்னே

மெய்ஞ்ஞான இருளதிலே அருளுண்டாச்சு

தாவுகின்ற அருளதிலே ஒளியுண்டாச்சு

தண்ணொளிவு தானதனால் வெளியுண்டாச்சு

கூவுகின்ற பரவெளியால் சதாசிவனே

கூர்மையுடன் பேரண்டம் படைத்து நின்றார்

பாவுகின்ற மயேசுர னார் சத்தத்தோட

பதிவான வாய்வுதனை படைத்தார் பாரே

Translation:

Before the origin and terminus form

In the darkness of true wisdom (meijnana) grace (arul) occurred

In the spreading grace the light emerged

Due to its cool, light/self induced concealment of self, space emerged

In the”hu”(nadha) supreme space Sadasiva

Remained creating universes

Maheswara, with noise

Created air, see it.

Commentary:

Agatthiyar is describing creation in this verse.  Before the Supreme took a form which he calls aadhi andha moorthy or the origin-terminus form, remained the meijnana irul or darkness of true wisdom.  In this wisdom emerged arul or grace which led to the emergence of light.  The concealment or the light of self led to the emergence of space or veLi.  In this veLi, from the nadha principle Sadasiva created the universes.  The thanmatra or subtle quality of space is sound.  This led to the next element air, which has the subtle quality of touch sensation or sparsha.

சிருஷ்டிக்கும் இந்த இருள் அருளுக்கும் உள்ள தொடர்பை இப்பாடலில் விளக்குகிறார் அகத்தியர்.  அனைத்துக்கும் ஆதியாக, ஆதி அந்த மூர்த்தி அல்லது ஆதி உருவுக்கும் முன்பாக இருந்தது மெய்ஞ்ஞான இருள். இந்த இருளில் அருள் தோன்றியது.  அருளிலிருந்து ஒளி தோன்றியது.  இந்த ஒளி தான் எனப்படும் இறைவனை மறைத்தனால் வெளி தோன்றியது.  இந்த வெளியில் கூ அல்லது ஹூ எனப்படும் நாத தத்துவத்திலிருந்து சதாசிவன் உலகங்களைப் படைத்தார்.  அதனைத் தொடர்ந்து மகேஸ்வரர் வாயு தத்துவத்தைப் படைத்தார் என்கிறார் அகத்தியர்.