Verse 150
ஆண்டுகளும் ஈரொன்ப தாகில் மைந்தா
ஆனசலப் பிரளயம் எழுநூறு கண்டாய்
காண்ட சலப் பிரளயமும் எழுநூறு மீண்டால்
கலங்குமா பிரளயமாம் நூறுதான் மீண்டால்
தோண்டுமொரு பூத சங்காரமெனலாகுஞ்
சுகபூத சங்கார மொரு கோடி மீண்டால்
தாண்டிவரும்போது வந்த சங்காரந்தான்
தருவான சங்காரமொரு மூன்றுமாமே
Translation:
In eighteen
years (aandu), son
The pralaya of
water seven hundred, see
If the kaanda
jala pralaya seven hundred pass by
The turbit
maha pralaya- if hundred of them go by
The bhuta
samhara will occur
If one crore
bhuta samhara goes by
The
dissolution (samhara)
A three of
them will occur.
Commentary:
This verse
talks about jala pralaya when the waters of the world rise up and swallow
everything. Agatthiyar talks about
multiple such deluges here. At the end
of seven hundred such deluges the elements will attain laya. The five elements emerge from mulaprakriti or
primordial matter. Through this pralaya
the elements merge back into their origin.
The concept of
samharam or pralaya is interesting. It
follows the principle, the end of anything is the beginning of another. In this respect every moment witnesses a
pralaya when it ends and the next moment begins. So is the case for breathing. Thus, kumbaka marks the pralaya as one breath
(inhalation or exhalation) ends and the next begins. This is the reason for the siddhas praising
the “andhi sandhi” or the meeting point of one end and the beginning of the
next, the sandhi. One may recall the
importance given to Sandhya vandhanam or the worship of the twilight, the
meeting point between day and night.
இப்பாடல் ஜலப்பிரளயம் அல்லது நீரினால் உலகம் லயமடைவதைப்
பற்றிப் பேசுகிறது. இத்தகைய பிரளயங்கள் பல
ஏற்படுகின்றன என்று அகத்தியர் இங்கு குறிப்பிடுகிறார். இந்தப் பிரளயங்களின் முடிவில் பூத சம்காரம்
ஏற்படுகிறது என்றும் அவர் கூறுகிறார்.
ஐம்பூதங்களின் தோற்றம் மூலப்பிரகிருதியிலிருந்து தோன்றுகிறது. அதனால் அவற்றின் லயம் அல்லது சம்காரம் என்பது
அவை மீண்டும் மூலப்பிரகிருதியை அடைவதைக் குறிக்கிறது.
சம்காரம் தத்துவம் என்றால் என்ன என்று பார்த்தோமானால் அது
ஒன்றின் முடிவின் அல்லது மற்றதன் துவக்கம் என்று தெரிகிறது. ஒவ்வொரு நொடியும் தான் முடிந்து அடுத்த நொடி
தோன்றுவதற்கு இடம் கொடுப்பதனால் சம்காரம் என்பது நொடிக்கு நொடி ஏற்படுகிறது. அதேபோல் ஒரு மூச்சு முடிந்து அடுத்த மூச்சு
தொடங்குவதற்கு முன் இடைப்பட்ட சமயம் என்பதும் சம்காரத்தைக் குறிக்கிறது. இதையே சித்தர்கள் கும்பகம் அல்லது மூச்சற்ற
நிலை என்கின்றனர். அவர்கள் இதை அந்தி சந்தி என்றும் கூறுகின்றனர். சந்தியாவந்தனம் அல்லது பகலும் இரவும் சேரும்
அந்திப்பொழுதில் செய்யப்படும் வழிபாட்டை நாம் அனைவரும் அறிவோம்.