150. Pralaya

Verse 150

ஆண்டுகளும் ஈரொன்ப தாகில் மைந்தா

ஆனசலப் பிரளயம் எழுநூறு கண்டாய்

காண்ட சலப் பிரளயமும் எழுநூறு மீண்டால்

கலங்குமா பிரளயமாம் நூறுதான் மீண்டால்

தோண்டுமொரு பூத சங்காரமெனலாகுஞ்

சுகபூத சங்கார மொரு கோடி மீண்டால்

தாண்டிவரும்போது வந்த சங்காரந்தான்

தருவான சங்காரமொரு மூன்றுமாமே

Translation:

In eighteen years (aandu), son

The pralaya of water seven hundred, see

If the kaanda jala pralaya seven hundred pass by

The turbit maha pralaya- if hundred of them go by

The bhuta samhara will occur

If one crore bhuta samhara goes by

The dissolution (samhara)

A three of them will occur.

Commentary:

This verse talks about jala pralaya when the waters of the world rise up and swallow everything.  Agatthiyar talks about multiple such deluges here.  At the end of seven hundred such deluges the elements will attain laya.  The five elements emerge from mulaprakriti or primordial matter.  Through this pralaya the elements merge back into their origin. 

The concept of samharam or pralaya is interesting.  It follows the principle, the end of anything is the beginning of another.  In this respect every moment witnesses a pralaya when it ends and the next moment begins.  So is the case for breathing.  Thus, kumbaka marks the pralaya as one breath (inhalation or exhalation) ends and the next begins.  This is the reason for the siddhas praising the “andhi sandhi” or the meeting point of one end and the beginning of the next, the sandhi.  One may recall the importance given to Sandhya vandhanam or the worship of the twilight, the meeting point between day and night.

இப்பாடல் ஜலப்பிரளயம் அல்லது நீரினால் உலகம் லயமடைவதைப் பற்றிப் பேசுகிறது.  இத்தகைய பிரளயங்கள் பல ஏற்படுகின்றன என்று அகத்தியர் இங்கு குறிப்பிடுகிறார்.  இந்தப் பிரளயங்களின் முடிவில் பூத சம்காரம் ஏற்படுகிறது என்றும் அவர் கூறுகிறார்.  ஐம்பூதங்களின் தோற்றம் மூலப்பிரகிருதியிலிருந்து தோன்றுகிறது.  அதனால் அவற்றின் லயம் அல்லது சம்காரம் என்பது அவை மீண்டும் மூலப்பிரகிருதியை அடைவதைக் குறிக்கிறது. 

சம்காரம் தத்துவம் என்றால் என்ன என்று பார்த்தோமானால் அது ஒன்றின் முடிவின் அல்லது மற்றதன் துவக்கம் என்று தெரிகிறது.  ஒவ்வொரு நொடியும் தான் முடிந்து அடுத்த நொடி தோன்றுவதற்கு இடம் கொடுப்பதனால் சம்காரம் என்பது நொடிக்கு நொடி ஏற்படுகிறது.  அதேபோல் ஒரு மூச்சு முடிந்து அடுத்த மூச்சு தொடங்குவதற்கு முன் இடைப்பட்ட சமயம் என்பதும் சம்காரத்தைக் குறிக்கிறது.  இதையே சித்தர்கள் கும்பகம் அல்லது மூச்சற்ற நிலை என்கின்றனர்.   அவர்கள் இதை அந்தி சந்தி என்றும் கூறுகின்றனர்.  சந்தியாவந்தனம் அல்லது பகலும் இரவும் சேரும் அந்திப்பொழுதில் செய்யப்படும் வழிபாட்டை நாம் அனைவரும் அறிவோம்.